Prawo do świadczeń zdrowotnych.

fot. Image by Parentingupstream from Pixabay

Jednym z fundamentalnych praw pacjenta jest prawo do świadczeń zdrowotnych. Prawo to obejmuje:

- prawo do świadczeń zdrowotnych odpowiadających wymaganiom aktualnej wiedzy medycznej.

- prawo, w sytuacji ograniczonych możliwości udzielenia odpowiednich świadczeń zdrowotnych, do przejrzystej, obiektywnej, opartej na kryteriach medycznych, procedury ustalającej kolejność dostępu do tych świadczeń.

- prawo żądać, aby udzielający mu świadczeń zdrowotnych:

1) lekarz zasięgnął opinii innego lekarza lub zwołał konsylium lekarskie;

2) pielęgniarka (położna) zasięgnęła opinii innej pielęgniarki (położnej).

- prawo do natychmiastowego udzielenia świadczeń zdrowotnych ze względu na zagrożenie zdrowia lub życia.

- w przypadku porodu pacjentka ma prawo do uzyskania świadczeń zdrowotnych związanych z porodem.

- prawo do świadczeń zdrowotnych udzielanych z należytą starannością

Z omówionym powyżej prawem nierozerwalnie łączy się prawo pacjenta do wyrażenia zgody na udzielenie świadczeń zdrowotnych. Co do zasady pacjent, w tym małoletni, który ukończył 16 lat, ma prawo do wyrażenia zgody na przeprowadzenie badania lub udzielenie innych świadczeń zdrowotnych przez lekarza.

W przypadku pacjenta małoletniego, całkowicie ubezwłasnowolnionego lub niezdolnego do świadomego wyrażenia zgody, ma prawo do wyrażenia zgody, przysługuje przedstawicielowi ustawowemu pacjenta. W przypadku zaś braku przedstawiciela ustawowego prawo to, w odniesieniu do badania, może wykonać opiekun faktyczny.

Ważne: Pacjent małoletni, który ukończył 16 lat, osoba ubezwłasnowolniona albo pacjent chory psychicznie lub upośledzony umysłowo, lecz dysponujący dostatecznym rozeznaniem, ma prawo do wyrażenia sprzeciwu co do udzielenia świadczenia zdrowotnego, pomimo zgody przedstawiciela ustawowego lub opiekuna faktycznego. W takim przypadku wymagane jest zezwolenie sądu opiekuńczego.

Ważne: Zgoda oraz sprzeciw, o których mowa powyżej, mogą być wyrażone ustnie albo poprzez takie zachowanie osób wymienionych w tych przepisach, które w sposób niebudzący wątpliwości wskazuje na wolę poddania się proponowanym przez lekarza czynnościom albo brak takiej woli. Jednakże, w przypadku zabiegu operacyjnego albo zastosowania metody leczenia lub diagnostyki stwarzających podwyższone ryzyko dla pacjenta, zgoda, co do zasady wyrażona powinna być w formie pisemnej.

Bez względu na rodzaj badania lub innego świadczenia jakiemu poddany ma zostać pacjent ma on prawo do wyrażenia zgody na udzielenie określonych świadczeń zdrowotnych lub odmowy takiej zgody, po uzyskaniu informacji w zakresie swojego stanu zdrowia.

Ważne: Badanie lub udzielenie pacjentowi iświadczenia zdrowotnego bez jego zgody jest dopuszczalne, jeżeli wymaga on niezwłocznej pomocy lekarskiej, a ze względu na stan zdrowia lub wiek nie może wyrazić zgody i nie ma możliwości porozumienia się z jego przedstawicielem ustawowym lub opiekunem faktycznym. Decyzję o podjęciu czynności medycznych w okolicznościach, o których mowa powyżej, lekarz powinien w miarę możliwości skonsultować z innym lekarzem.

Ważne: Wobec pacjenta małoletniego, ubezwłasnowolnionego bądź niezdolnego do świadomego wyrażenia pisemnej zgody, lekarz może wykonać zabieg operacyjny albo zastosować metodę leczenia lub diagnostyki stwarzającą podwyższone ryzyko dla pacjenta dopiero po uzyskaniu zgody jego przedstawiciela ustawowego, a gdy pacjent nie ma przedstawiciela lub gdy porozumienie się z nim jest niemożliwe albo nie wyrazi on zgody - po uzyskaniu zezwolenia sądu opiekuńczego. Jednakże, lekarz może wykonać czynności, o których mowa powyżej, bez zgody przedstawiciela ustawowego pacjenta bądź zgody właściwego sądu opiekuńczego, gdy zwłoka spowodowana postępowaniem w sprawie uzyskania zgody groziłaby pacjentowi niebezpieczeństwem utraty życia, ciężkiego uszkodzenia ciała lub ciężkiego rozstroju zdrowia. W takim przypadku lekarz ma obowiązek, o ile jest to możliwe, zasięgnąć opinii drugiego lekarza, w miarę możliwości tej samej specjalności. O wykonywanych czynnościach lekarz niezwłocznie powinien zawiadomić przedstawiciela ustawowego, opiekuna faktycznego lub sąd opiekuńczy.

Prawo pacjenta do informacji.

1. Prawo do informacji o stanie zdrowia

Pacjent ma prawo do informacji o swoim stanie zdrowia. Prawo to w pełnym zakresie dotyczy osób pełnoletnich oraz małoletnich, które ukończyły 16 lat, lub ich ustawowego przedstawiciela, którym zazwyczaj będą rodzice. Wymienione osoby mają prawo do uzyskania od lekarza przystępnej, tzn zrozumiałej informacji o stanie zdrowia pacjenta, rozpoznaniu, proponowanych oraz możliwych metodach diagnostycznych i leczniczych, dających się przewidzieć następstwach ich zastosowania albo zaniechania, wynikach leczenia oraz rokowaniu. Osobom pełnoletnim oraz małoletnim, które ukończyły 16 lat, lub ich ustawowym przedstawicielom, przysługuje także prawo do uzyskania od pielęgniarki, położnej przystępnej informacji o jego pielęgnacji i zabiegach pielęgniarskich.

Ważne: W sytuacjach wyjątkowych, jeżeli rokowanie jest niepomyślne dla pacjenta, lekarz może ograniczyć informację o stanie zdrowia i o rokowaniu, jeżeli według oceny lekarza przemawia za tym dobro pacjenta. W takich przypadkach lekarz informuje przedstawiciela ustawowego pacjenta lub osobę upoważnioną przez pacjenta. Na żądanie pacjenta lekarz ma jednak obowiązek udzielić mu żądanej informacji.

Pacjent zaś małoletni, tj. ten który nie ukończył 16 lat, ma prawo do uzyskania od lekarza informacji, o których mowa powyżej, w zakresie i formie potrzebnej do prawidłowego przebiegu procesu diagnostycznego lub terapeutycznego.

Pacjent, który z jakichkolwiek powodów nie życzy sobie uzyskać informacji o swoim stanie zdrowia, ma prawo żądać by lekarz informacji tych nie udzielił.

W przypadku skorzystania z przysługującego w omawianym zakresie prawa, po uzyskaniu rzeczonych informacji, pacjent ma prawo przedstawić lekarzowi swoje zdanie w tym zakresie.

Ważne: Udzielenie informacji o stanie zdrowia pacjenta osobom trzecim, przez które rozumieć należy inne niż sam pacjent lub jego przedstawiciel ustawowy, nastąpić może wyłącznie za ich zgodą.

Mając powyższe na uwadze, podkreślić należy, że zgodnie z art. 38 ust 1 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty, lekarz ma prawo odmówić udzielenia pomocy o ile zwłoka w udzieleniu pomocy nie spowoduje niebezpieczeństwa utraty życia, ciężkiego uszkodzenia ciała lub ciężkiego rozstroju zdrowia, oraz w innych przypadkach niecierpiących zwłoki. W omawianym przypadku lekarz ma obowiązek dostatecznie wcześnie uprzedzić o tym pacjenta lub jego przedstawiciela ustawowego bądź opiekuna faktycznego i wskazać realne możliwości uzyskania tego świadczenia u innego lekarza lub w podmiocie leczniczym.

B) Prawo do informacji o prawach pacjenta

Celem zapewnienia realizacji prawa do uzyskania informacji o stanie zdrowia, pacjent ma prawo do informacji o prawach pacjenta, o których mowa powyżej. Podmiot zaś udzielający świadczeń zdrowotnych zobligowany jest udostępnić tę informację w formie pisemnej, poprzez umieszczenie jej w swoim lokalu, w miejscu ogólnodostępnym.

W przypadku zaś pacjentów niemogących się poruszać informację, o której mowa wyżej udostępnia się w sposób umożliwiający zapoznanie się z nią w pomieszczeniu, w którym pacjent przebywa.

Ważne: Obowiązku udostepnienia pisemnej informacji o prawach pacjenta nie stosuje się do wykonywanych wyłącznie w miejscu wezwania indywidualnych praktyk lekarskich, indywidualnych specjalistycznych praktyk lekarskich, indywidualnych praktyk pielęgniarek, położnych i indywidualnych specjalistycznych praktyk pielęgniarek, położnych.

Niezależnie od powyższego, pacjent ma prawo także do informacji o rodzaju i zakresie świadczeń zdrowotnych udzielanych przez podmiot udzielający świadczeń zdrowotnych, w tym o profilaktycznych programach zdrowotnych finansowanych ze środków publicznych, realizowanych przez ten podmiot.

3. Prawo pacjenta do dokumentacji medycznej

Pacjent ma prawo do dostępu do dokumentacji medycznej dotyczącej jego stanu zdrowia oraz udzielonych mu świadczeń zdrowotnych.

Dokumentacja medyczna zawiera co najmniej:

1) oznaczenie pacjenta, pozwalające na ustalenie jego tożsamości:

a) nazwisko i imię (imiona),

b) datę urodzenia,

c) oznaczenie płci,

d) adres miejsca zamieszkania,

e) numer PESEL, jeżeli został nadany, w przypadku noworodka - numer PESEL matki, a w przypadku osób, które nie mają nadanego numeru PESEL - rodzaj i numer dokumentu potwierdzającego tożsamość,

f) w przypadku gdy pacjentem jest osoba małoletnia, całkowicie ubezwłasnowolniona lub niezdolna do świadomego wyrażenia zgody - nazwisko i imię (imiona) przedstawiciela ustawowego oraz adres jego miejsca zamieszkania;

2) oznaczenie podmiotu udzielającego świadczeń zdrowotnych ze wskazaniem komórki organizacyjnej, w której udzielono świadczeń zdrowotnych;

3) opis stanu zdrowia pacjenta lub udzielonych mu świadczeń zdrowotnych;

4) datę sporządzenia.

W celu realizacji powyższego prawa, podmiot udzielający świadczeń zdrowotnych jest obowiązany prowadzić, przechowywać i udostępniać dokumentację medyczną oraz zapewnić ochronę danych zawartych w tej dokumentacji.

Wyłącznie uprawnieni do uzyskiwania i przetwarzania danych zawartych w dokumentacji medycznej, są lekarze, pielęgniarki oraz położne.

Dokumentację medyczną udostępnia się pacjentowi lub jego przedstawicielowi ustawowemu, bądź osobie upoważnionej przez pacjenta.

Po śmierci zaś, prawo wglądu w dokumentację medyczną ma osoba upoważniona przez pacjenta za życia.

Ważne: Podmiot udzielający świadczeń zdrowotnych udostępnia dokumentację medyczną również:

1) podmiotom udzielającym świadczeń zdrowotnych, jeżeli dokumentacja ta jest niezbędna do zapewnienia ciągłości świadczeń zdrowotnych;

2) organom władzy publicznej, Narodowemu Funduszowi Zdrowia, organom samorządu zawodów medycznych oraz konsultantom krajowym i wojewódzkim, w zakresie niezbędnym do wykonywania przez te podmioty ich zadań, w szczególności kontroli i nadzoru;

2a) podmiotom, o których mowa w art. 119 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej, w zakresie niezbędnym do przeprowadzenia kontroli na zlecenie ministra właściwego do spraw zdrowia;

3) ministrowi właściwemu do spraw zdrowia, sądom, w tym sądom dyscyplinarnym, prokuraturom, lekarzom sądowym i rzecznikom odpowiedzialności zawodowej, w związku z prowadzonym postępowaniem;

4) uprawnionym na mocy odrębnych ustaw organom i instytucjom, jeżeli badanie zostało przeprowadzone na ich wniosek;

5) organom rentowym oraz zespołom do spraw orzekania o niepełnosprawności, w związku z prowadzonym przez nie postępowaniem;

6) podmiotom prowadzącym rejestry usług medycznych, w zakresie niezbędnym do prowadzenia rejestrów;

7) zakładom ubezpieczeń, za zgodą pacjenta;

8) lekarzowi, pielęgniarce lub położnej, w związku z prowadzeniem procedury oceniającej podmiot udzielający świadczeń zdrowotnych na podstawie przepisów o akredytacji w ochronie zdrowia, w zakresie niezbędnym do jej przeprowadzenia;

9) wojewódzkiej komisji do spraw orzekania o zdarzeniach medycznych, o której mowa w art. 67e ust. 1, w zakresie prowadzonego postępowania;

10) spadkobiercom w zakresie prowadzonego postępowania przed wojewódzką komisją do spraw orzekania o zdarzeniach medycznych, o której mowa w art. 67e ust. 1;

11) osobom wykonującym czynności kontrolne na podstawie art. 39 ust. 1 ustawy z dnia 28 kwietnia 2011 r. o systemie informacji w ochronie zdrowia (Dz.U. Nr 113, poz. 657 i Nr 174, poz. 1039), w zakresie niezbędnym do ich przeprowadzenia.

Dokumentacja medyczna może być udostępniona także szkole wyższej lub instytutowi badawczemu do wykorzystania w celach naukowych, bez ujawniania nazwiska i innych danych umożliwiających identyfikację osoby, której dokumentacja dotyczy.

Dokumentacja medyczna jest udostępniana:

1) do wglądu, w tym także do baz danych w zakresie ochrony zdrowia, w siedzibie podmiotu udzielającego świadczeń zdrowotnych;

2) poprzez sporządzenie jej wyciągów, odpisów lub kopii;

3) poprzez wydanie oryginału za pokwitowaniem odbioru i z zastrzeżeniem zwrotu po wykorzystaniu, jeżeli uprawniony organ lub podmiot żąda udostępnienia oryginałów tej dokumentacji.

Pamiętać przy tym należy, że za udostępnienie dokumentacji medycznej podmiot udzielający świadczeń zdrowotnych może pobierać opłatę.

Ważne: Opłaty, nie pobiera się w przypadku udostępniania dokumentacji medycznej w związku z postępowaniem przed wojewódzką komisją do spraw orzekania o zdarzeniach medycznych.

Dokumentację medyczną przechowuje się przez okres 20 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym dokonano ostatniego wpisu, z wyjątkiem:

1) dokumentacji medycznej w przypadku zgonu pacjenta na skutek uszkodzenia ciała lub zatrucia, która jest przechowywana przez okres 30 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpił zgon;

2) zdjęć rentgenowskich przechowywanych poza dokumentacją medyczną pacjenta, które są przechowywane przez okres 10 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym wykonano zdjęcie;

3) skierowań na badania lub zleceń lekarza, które są przechowywane przez okres 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym udzielono świadczenia będącego przedmiotem skierowania lub zlecenia;

4) dokumentacji medycznej dotyczącej dzieci do ukończenia 2. roku życia, która jest przechowywana przez okres 22 lat.

Po upływie w/w okresów podmiot udzielający świadczeń zdrowotnych niszczy dokumentację medyczną w sposób uniemożliwiający identyfikację pacjenta, którego dotyczyła.

Prawo do poszanowania intymności i godności pacjenta.

Szczególnym prawem pacjenta, związanym bezpośrednio z ochroną jego dóbr osobistych jest prawo do poszanowania intymności i godności, w szczególności w czasie udzielania mu świadczeń zdrowotnych, obejmujące także prawo do umierania w spokoju i godności. Pacjent znajdujący się w stanie terminalnym ma bowiem prawo do świadczeń zdrowotnych zapewniających łagodzenie bólu i innych cierpień.

Ważne: Osoba wykonująca zawód medyczny ma obowiązek postępować w sposób zapewniający poszanowanie intymności i godności pacjenta.

Celem realizacji omawianego uprawnienia, przy udzielaniu świadczeń zdrowotnych może być obecna osoba bliska, odmówić zaś obecności osoby bliskiej przy udzielaniu świadczeń zdrowotnych, można wyłącznie, w przypadku istnienia prawdopodobieństwa wystąpienia zagrożenia epidemicznego lub ze względu na bezpieczeństwo zdrowotne pacjenta. Odmowę odnotowuje się przy tym w dokumentacji medycznej.

Uczestnictwo, a także obecność osób niewykonujących zawodów medycznych przy udzielaniu świadczeń zdrowotnych, wymaga zgody pacjenta, a w przypadku pacjenta małoletniego, całkowicie ubezwłasnowolnionego lub niezdolnego do świadomego wyrażenia zgody, jego przedstawiciela ustawowego, i osoby wykonującej zawód medyczny, udzielającej świadczenia zdrowotnego.

Uprawnieniem nierozerwalnie związanym z powyżej omówionym prawem, jest prawo pacjenta do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego, przez które rozumieć należy przede wszystkim prawo pacjenta do kontaktu osobistego, telefonicznego lub korespondencyjnego z innymi osobami, jak również prawodo odmowy kontaktu ze wskazanymi osobami.

Pacjent ma prawo także do dodatkowej opieki pielęgnacyjnej, przez którą rozumie się opiekę, która nie polega na udzielaniu świadczeń zdrowotnych, w tym także opiekę sprawowaną nad pacjentką w warunkach ciąży, porodu i połogu.

Ważne: Jeżeli realizacja prawado poszanowania życia prywatnego i rodzinnego skutkuje kosztami poniesionymi przez podmiot leczniczy wykonujący działalność leczniczą, kosztami tymi obciążony będzie pacjent.Informacja o wysokości tychże opłaty oraz sposobie ich ustalenia jest jawna i udostępniana w lokalu przedsiębiorstwa podmiotu leczniczego.

Prawo pacjenta do zgłoszenia sprzeciwu wobec opinii albo orzeczenia lekarza.
   Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty wykonywanie zawodu lekarza polega m.in. na wydawaniu opinii i orzeczeń lekarskich przez osobę posiadającą wymagane kwalifikacje, potwierdzone odpowiednimi dokumentami. Tego rodzaju działalność może wywierać wpływ na prawa lub obowiązki pacjenta wynikające z przepisów prawa.

Z tego też względu, w każdym przypadku gdy opinia lub orzeczenie wywierawpływ na prawa lub obowiązki pacjenta wynikające z przepisów prawa, każdy pacjent lub jego przedstawiciel ustawowy, od takiej opinii lub orzeczenia mogą wnieść sprzeciw.

    Ważne: Prawo do sprzeciwu nie obejmuje opinii/orzeczeń lekarskich, w przypadku których istnieje inna prawna droga odwoławcza. Chodzi tu m.in. o orzeczenia związane z ZUS-em, orzekaniem o niepełnosprawności, orzeczeniami dot. medycyny pracy czy diagnoz lekarskich.

    Sprzeciw wnosi się do Komisji Lekarskiej działającej przy Rzeczniku Praw Pacjenta, za pośrednictwem Rzecznika, w terminie 30 dni od dnia wydania opinii albo orzeczenia przez lekarza orzekającego o stanie zdrowia pacjenta. Sprzeciw wymaga uzasadnienia, w tym wskazania przepisu prawa, z którego wynikają prawa lub obowiązki pacjenta.

    Komisja Lekarska na podstawie dokumentacji medycznej oraz, w miarę potrzeby, po przeprowadzeniu badania pacjenta, wydaje orzeczenie niezwłocznie, nie później niż w terminie 30 dni od dnia wniesienia sprzeciwu. W skład Komisji Lekarskiej wchodzi trzech lekarzy powołanych przez Rzecznika Praw Pacjenta, w tym dwóch tej samej specjalności, co lekarz, który wydał opinię lub orzeczenie.

Decyzja komisji jest ostateczna i nie można się od niej odwołać do organu wyższej instancji.

Prawo do zgłaszania działań niepożądanych produktów leczniczych. ²⁾

Pacjent lub jego przedstawiciel ustawowy, lub opiekun faktyczny ma prawo zgłaszania osobom wykonującym zawód medyczny, Prezesowi Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych lub podmiotowi odpowiedzialnemu za wprowadzenie produktu leczniczego do obrotu działania niepożądanego produktu leczniczego zgodnie z ustawą z dnia 6 września 2001 r. - Prawo farmaceutyczne.

Prawo pacjenta do tajemnicy informacji z nim związanych.

Pacjent ma prawo do zachowania w tajemnicy przez osoby wykonujące zawód medyczny, w tym udzielające mu świadczeń zdrowotnych, informacji z nim związanych, a uzyskanych w związku z wykonywaniem zawodu medycznego.

W celu realizacji wskazanego prawa, osoby wykonujące zawód medyczny są obowiązane zachować w tajemnicy informacje związane z pacjentem, w szczególności ze stanem zdrowia pacjenta.

Ważne: Osoby wykonujące zawód medyczny, są związane tajemnicą również po śmierci pacjenta.

Pamiętać jednak należy, że prawo do tajemnicy nie jest prawem bezwzględnym, nie stosuje się go w przypadku gdy:

1) tak stanowią przepisy odrębnych ustaw;

2) zachowanie tajemnicy może stanowić niebezpieczeństwo dla życia lub zdrowia pacjenta lub innych osób;

3) pacjent lub jego przedstawiciel ustawowy wyraża zgodę na ujawnienie tajemnicy;

4) zachodzi potrzeba przekazania niezbędnych informacji o pacjencie związanych z udzielaniem świadczeń zdrowotnych innym osobom wykonującym zawód medyczny, uczestniczącym w udzielaniu tych świadczeń.

Prawo pacjenta do opieki duszpasterskiej.

Pacjent przebywający w podmiocie leczniczym wykonującym działalność leczniczą w rodzaju stacjonarne i całodobowe świadczenia zdrowotne ma prawo do opieki duszpasterskiej.

W sytuacji pogorszenia się stanu zdrowia lub zagrożenia życia podmiot, pacjent powinien mieć zagwarantowaną możliwość, kontaktu z duchownym jego wyznania.

Co do zasady pacjent nie ponosi kosztów realizacji rzeczonego prawa.

Prawo pacjenta do przechowywania rzeczy wartościowych w depozycie.

Pacjent przebywający w podmiocie leczniczym wykonującym działalność leczniczą ma prawo do przechowywania rzeczy wartościowych w depozycie. Koszty realizacji tego prawa ponosi ten podmiot, chyba że przepisy odrębne stanowią inaczej.

Zadośćuczynienie pieniężne za krzywdę

Prawa pacjenta, jako chroniące jego dobra osobiste, podlegają ochronie powiedzianej w art. 448 k.c., którego istota została przedstawiona w zakładce prawa ubezpieczonych – zadośćuczynienie za krzywdę.

W tym miejscu wybada jedynie podkreślić, że w razie zawinionego naruszenia: prawa do świadczeń zdrowotnych, prawa do informacji o stanie zdrowia, prawa do tajemnicy informacji, prawa do wyrażenia zgody na udzielenie świadczeń zdrowotnych, prawa do poszanowania intymności i godności pacjenta, prawa do sprzeciwu wobec opinii albo orzeczenia lekarza, prawa do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego oraz prawa do opieki duszpasterskiej sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Szczególną ochronę przewidziano z kolei w razie naruszenia praw pacjenta do umierania w spokoju i ochrony godności. W omawianym przypadku w razie zawinionego naruszenia wymienionych praw pacjenta sąd na żądanie małżonka, krewnych lub powinowatych do drugiego stopnia w linii prostej lub przedstawiciela ustawowego, zamiast zadośćuczynienia, może zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez nich cel społeczny.

Ważne: Zadośćuczynienie za krzywdę nie przysługuje w wypadku zawinionego naruszenia prawa pacjenta do:

1) przechowywania rzeczy wartościowych w depozycie podmiotu leczniczego wykonującego działalność leczniczą;

2) informacji o rodzaju i zakresie świadczeń zdrowotnych udzielanych przez podmioty udzielające świadczeń zdrowotnych;

3) dostępu do dokumentacji medycznej dotyczącej jego stanu zdrowia;

4) zgłaszania działań niepożądanych produktów leczniczych.

Szkody medyczne

• Pacjent w sporze z placówką medyczną.
• Prawo do świadczeń zdrowotnych.